Wynalazcą płyty gramofonowej był Emil Berliner, który w 1887 roku otrzymał pierwszy patent USA. Pierwsze płyty miały średnicę ok. 13 cm i prędkość odtwarzania 70 obrotów na minutę. Były wykonywane z poli(chlorku winylu), ebonitu lub szelaku i przeważnie miały czarny kolor. Dzisiaj powszechnie używane jest określenie płyta analogowa lub winylowa.
W 1948 Columbia Records zademonstrowała płytę długogrającą o średnicy 30 cm. Jedna strona płyty zawierała nagranie trwające prawie pół godziny i odtwarzana była z prędkością 33⅓ obrotów na minutę, a rok później firma RCA wprowadziła na rynek płyty o średnicy 17,5 cm i 45 obrotach na minutę. W 1979 roku pojawiły się pierwsze płyty, które były tłoczone z zapisów wykonanych techniką cyfrową (EMI).
W 1957 Westrex Company z USA opracowała technologię masowej produkcji płyt stereo w systemie 45/45, a firma Audio Fidelity rozpoczęła ich produkcję. Pierwszy taki gramofon, który mógł je odtwarzać, został wyprodukowany kilka tygodni później. System ten został uznany za standard, który w krótkim czasie zaakceptowały wszystkie przedsiębiorstwa fonograficzne i jest stosowany do dziś. W latach 1982-1983 Philips i Sony wprowadziły na rynek płytę kompaktową i w przeciągu paru lat nowa technologia praktycznie wyparła z rynku tradycyjne płyty gramofonowe. Masowa produkcja płyt winylowych została zakończona pod koniec lat 80. XX w. W Polsce pierwsze płyty i gramofony trafiły do sprzedaży w roku 1898.
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/P%C5%82yta_gramofonowa